Een paradijs op aarde

Een paar weken geleden Kampeerden wij op Texel. In het noorden, vlakbij de vuurtoren. Onze kampeerplaats lag in de duinen ongeveer één kilometer van de zee.
De volgende ochtend ging ik rond 8 uur hardlopen. Daar ben ik sinds kort mee begonnen. Ik heb een app met een sprekende coach die zegt wat ik moet doen en hoe lang ik al aan het rennen ben. Heerlijk gewoon. Jarenlang heb ik een aversie gehad tegen hardlopen, maar nu ik eenmaal de knop om heb gezet vind ik het heerlijk. En op een plek hardlopen zoals op Texel leek mij helemaal het einde. Dat is het ook. Vanaf de camping liep ik het fietspad op richting de vuurtoren.  Ik was niet de enige die door de duinen aan het hardlopen was.  Ook zag ik groepjes vogelaars die de roofvogels aan het spotten waren. Ik genoot van het idyllische landschap, de lekkere temperatuur en het feit dat ik zo sportief bezig was!
Omdat ik nog in de opbouwfase ben om straks 30 minuten achter elkaar te lopen geeft de coach in mijn oortje intervallen aan. Tijdens zo’n interval wandel je rustig door. Tijdens de eerste interval zag ik een bank staan. De bank lag net buiten het fietspad op een verhoging in de duinen. Ik draaide me om en het uitzicht vanaf die bank is geweldig. Je ziet de vuurtoren maar omdat de duinen iets hoger liggen kijk je over de landerijen die daarachter liggen. Toen zag ik een naamplaat op de bank. De bank is geschonken door ouders ter nagedachtenis aan hun zoon. Ik zag aan de geboortedatum dat de zoon uit hetzelfde geboorte jaar was als ik, alleen is hij twee jaar geleden gestorven.  Het enthousiasme dat ik even eerder had was op slag verdwenen. De bank ter nagedachtenis aan hun gestorven zoon maakte dat ik het zo te doen had met de ouders. Meteen moest ik denken aan de dierbaren die veel te vroeg zijn gestorven. En hoe anders is mijn situatie, ik heb mijn ouders begraven en deze ouders hun zoon. Aangeslagen was ik, maar aangezien mijn coach een commando doorgaf dat ik weer moest gaan hardlopen ging ik verder. Ik bleef maar denken aan de zoon, net zo oud als ik en al zo jong gestorven. Misschien was dat plekje een plek waar de zoon graag kwam. Of is het een plek waar de ouders fijne herinneringen hebben.  Ik probeerde mijn gedachten te verzetten, al snel kwam de vuurtoren dichterbij en ik had me voorgnomen om daar langs te lopen om van het uitzicht te genieten.

Bijna aan het einde van het fietspad staat nog een bank. Ook deze bank staat op een idyllische plek. Ook op deze bank staat een plaat. Ik las, een uitspraak van een mevrouw: ‘Wat is dit genieten!’  En weer keek ik om mij  heen en inderdaad die plek en op dat moment, was echt genieten. Ik deed een schietgebedje van God dank U. En ik besefte met  wat een bofkont ik ben. Ik kan vrolijk rond hobbelen en geluk en liefde delen met mijn gezin.
En op dat moment begreep ik de ouders van de overleden zoon, waarom zij juist daar de bank ter nagedachtenis aan hun zoon hebben geplaatst.  Dit stukje aarde is zo mooi, je raakt er niet uitgekeken, het voelt als in een paradijs op aarde. Ik liep verder en genoot van het uitzicht over zee en ik zag Vlieland liggen.  Ik voelde me gelukkig en blij en op dat moment voelde ik me een stukje dichter bij diegene die ik zo mis.

Anna