Ik spraak laatst een kennis die ik alweer ruim een jaar niet heb gesproken. Wat gaat de tijd snel zeiden we tegen elkaar. We maakten meteen een afspraak om bij te praten. Vorige week was ik op bezoek bij een achternicht. Ik heb haar eigenlijk nooit gekend, maar we zijn allebei van dezelfde familie en delen onze voorouders. Dat is voldoende voor een band! We hebben gesproken over herinneringen aan overleden familieleden en ook dan besef je hoe snel de tijd gaat. Wat een bijzondere ontmoeting en hoe bijzonder om verhalen van de familie te horen. Daarom een gedichtje voor die momenten:
De herinnering,
Zie ik me als klein meisje aan jouw hand lopen
Veilig neem je me mee
Vertel je over grote avonturen
Over een boot op de grote wilde zee
Dat ik ooit die reis ga maken
Later als ik zo groot ben als jij
Ik herinner me die dagen
Jouw verhalen reizen nog altijd met mij mee
Anna Dormas
Anna Dormas 
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.