In mei van dit jaar hadden mijn man en ik een weekje vakantie. “We gaan naar de zon”zeiden wij tegen elkaar. Een weekje wandelen fietsen, en voor het eerst sinds jaren met z’n tweeën. De eerste reisdag verliep traag van de ene file in de andere. ’s Middags zei mijn man, “Zullen we een camping zoeken? Hier in de buurt?”  Ik scrolde via mijn Google Maps en zag dat de Algauer Alpen “in de buurt waren”.  “Het moet hier erg mooi zijn.” zei ik.  Bij Ulm sloegen we rechtsaf, en na een uurtje waren we op onze bestemming. Alleen, geen zon. Wel regen.

De man achter de receptie heette ons welkom, ik vertelde dat wij voor één nacht een plek zochten. Ondertussen zei ik tegen mijn man dat we ook de volgende dag door konden rijden, richting de zon. “Ik geef u een mooie plek, zo mooi dat u wilt blijven.” zei de man achter de receptie.

De kampeerplek aan het meer was mooi, het uitzicht betoverend. Het meer was gehuld in een mist en het water was een spiegel met hier en daar een kleine rimpeling. Die avond liepen in de miezerregen langs het meer.  De zonsondergang gaf een blauwachtige gloed over het water. En het was er stil. We hoorden in de verte de bellen van de koeien in de weide verderop aan het meer.  De volgende ochtend regende het nog steeds.  Het uitzicht op het meer was nu weer anders, lichtgrijs en in de verte zag ik een straal van de zon op het watervlak. We besloten een stadje in de buurt te bezoeken.  We bezochten oude bibliotheek met boeken uit de middeleeuwen en een kerk. Mijn oog viel op een flyer waarboven stond: “Lieve vakantiegast.”

De schrijver vertelde over de tijd van ons leven. Dat er vroeger een gezegde bestond over alleen de mooie uren tellen zoals een zonnewijzer doet. De schrijver ging verder, hij wenste mij als vakantiegast een fijn verblijf in zijn land toe. Hij vertelde over reizigers die op zoek zijn naar ervaringen. Omdat ervaringen ons leven verrijken. Hij vertelde dat hij mensen aanraadt om de stilte op te zoeken. Stilte als ervaring. Tegelijkertijd besefte hij dat wij mensen ons soms geen raad weten met stilte . Toch hoopte hij dat ik even mijn drukke leven achter mij zou laten. Tot rust zou komen en gewoon even niets zou doen. Dat ik zou genieten van de Alpen en schoonheid van zijn land zou zien. Hij schreef “Beleef de stilte.” Hij eindigde de brief dat hij wenste dat ik gezond zou blijven en dat ik zou leven in het vertrouwen dat God voor ons zorgt. De brief was ondertekend met de hartelijke groeten en een gezegende vakantie van de dominee.

Toen we weer terug waren op de camping, keek ik weer uit over het meer. Ik begreep wat de dominee bedoelde met de stilte beleven. Het regende boven het meer, de kleuren waren weer anders. Grijs, lichtblauw en wit.  Het mooie uitzicht was echt een onverwacht cadeau. “Laten we blijven.” zei ik tegen mijn man.
“Ondanks de regen?”
Ik knikte.

Anna

Laatst kreeg ik een appje van mijn broer. Ik zag zijn foto voor een deur. Waar ben ik? Stond onder zijn foto. Ik zag het meteen, hij stond voor ons ouderlijk huis. Het huis waar wij in onze jeugd woonden. De voordeur is vernieuwd maar de stoep en de marmeren opstap zijn nog origineel.

“He leuk!” appte ik terug.
“Ik was in de buurt dus ik dacht even naar ons oude huis.”
“Heimwee?”
“Nee, mooie herinneringen.”

Ik weet toen we verhuisden. We liepen door de lege kamers, en al waren we in ons nieuwe huis helemaal ingericht, het deed toch een beetje pijn. Het is maar een huis, zeiden mijn ouders, we doen er goed aan om weg te gaan.
We stapten in de auto onderweg naar ons nieuwe huis.
Voor mijzelf denk ik dat ik ons oude huis nooit heb losgelaten. Altijd droom ik nog over ons oude huis. Heerlijk vind ik dat. Als kind vond ik dat wij het mooiste huis van de hele straat hadden, ik de mooiste kamer had van al mijn vriendinnen, het was voor mij het mooiste plekje op aarde.
Het lijkt zo normaal om onderweg naar huis te zijn. Hoe vaak zeg ik niet dat ik naar huis ga. Of vragen de kinderen aan mij wanneer we naar huis gaan. Ik denk er ook niet over na als ik tegen iemand zeg dat ik naar huis ga.

In het Openlucht Museum in Arnhem kom ik graag. Ik houd van huizen en inrichtingen, en over huizen gesproken, kan ik daar mijn hart ophalen. Zo ontdekte ik een keer een huis waar ik nog niet eerder geweest was. We hadden onze nichtjes meegenomen en zij deden tikkertje met Daniel in een tuin. Ik zei tegen mijn man, ik loop even naar binnen. Het bleek een huis met de inrichting nagebouwd naar een voorbeeld van een huis uit het oude Nederlands Indië. Voor mij totaal onbekend.  Alle meubels, de kleuren, stoffen,  de keuken waren zoals in de jaren vijftig van de vorige eeuw. Een mevrouw stond achter het fornuis. Ze kwam lachend op me af en ik kreeg een glas drinken van haar. Meteen begon ze te vertellen over vroeger, over haar jeugd in Nederlands Indië. Ze liet me kleine details zien, de rotan meubels, de planten in de tuin. Alles bijna precies zoals bij ons thuis zei ze. En ik houd ervan om eten klaar te maken. De geuren maken dat de sfeer van thuis terug komt.” Ik vroeg haar hoe het was om dan naar Nederland te komen. Ze vertelde dat zij acht jaar oud was toen ze in Nederland aankwam. “We waren alles kwijt, en hier was het zo koud!” zei ze. Ondertussen zaten we gezellig te praten. Daniel kwam binnen om te kijken waar ik bleef.
“Papa zegt dat we naar huis gaan, want het park sluit bijna.” zei hij. De mevrouw liet hem nog wat ouderwets speelgoed zien waar zij als kind ook mee speelde.
“ We moeten nu echt gaan, dank u wel voor uw verhaal.” zei ik. We namen afscheid en zij zwaaide ons bij de deur uit.
“Ik hoef als vrijwilliger niet meteen bij sluitingstijd weg hoor, ik blijf nog even,
ik ben al thuis.”

Veel liefs Anna

Wanneer ik dit stukje schrijft de krant dat er een record is gebroken. De warmste herfstdag dit jaar. We breken warmterecords en met z’n allen genieten we van de laatste zomerdagen. Stiekem verlang ik al naar een koude winterdag. ’s Avonds gezellig in de woonkamer tv kijken. Heerlijk! et nieuwe seizoen. Onze jongste zit op de middelbare school . Iedere avond vertelt hij verhalen over alles. Ik moest denken aan de tijd dat ik naar de middelbare school ging. Helemaal in de stad, een school met zevenhonderd leerlingen. Ik had er zo zo naar mijn zin,  dat ik nergens anders meer over sprak. Zo vertelde ik ook aan mijn buurman, een kunstenaar, enthousiast dat ik op mijn nieuwe school was begonnen. Ik somde mijn hele vakkenpakket op en vertelde hem welke vakken ik het leukst vond. Ook vertelde ik het hele jaarprogramma, welke activiteiten er gepland stonden en welke leuke steden we gingen bezoeken en wat voor een interessante exposities wij allemaal zouden bezoeken met de klas. Op een gegeven moment voelde ik mij bezwaard tegen over mijn buurman omdat ik zo doordraafde over mijn eigen schooljaar. Mijn buurman en buurvrouw waren de tachtig jaar gepasseerd .  Reizen maakten ze niet meer.  Ze gingen een paar keer per jaar naar hun dochter en één keer per jaar een weekje naar Drenthe. En verder waren ze altijd thuis. Ik was kind aan huis bij hen en vaak ging ik uit school even langs. Ik zei tegen hem dat ik het jammer voor hem vond dat hij en zijn vrouw niet meer zo vaak weg gingen. Met een brok in mijn keel wenste ik met heel mijn hart dat zij ook nog een verre reis zouden maken.  Mijn buurman glimlachte naar mij en zei: ‘Lieve kind, ik reis nog iedere dag en iedere dag begin ik iets nieuws!’ Ik keek waarschijnlijk heel verbaasd. ‘Kijk,‘ zei hij. “In deze map zitten tekeningen die ik maakte in landen over heel de wereld.  Als ik ze stuk voor stuk zie, dan ben ik er weer! En verder begin ik vandaag weer met een nieuwe studie van een object, en daar ga ik morgen mee verder.’ Ik knikte met een rood hoofd bekeken we samen een map met tekeningen en vertelde hij anekdotes over bepaalde plaatsen. Welke vreemde gerechten ze aten en bij wie ze logeerden, wat voor weer het was. Later  schaterde we samen van het lachen om zijn verhalen. Vanaf dat moment wist ik dat je ieder moment een nieuw begin kan maken. Als je het zelf maar wilt en er zelf voor open staat.

Anna

Onderweg op de radio                                                                                                              november 2018

Het is eind november en vandaag is het ontzettend koud.  Mijn zoon, Daniel heeft training vanavond en de training gaat gewoon door. “Bikkel ben je!” zeg ik tegen hem. Na het eten kijkt hij mij aan en ik raad zijn vraag. “Wil je me brengen, het is wel erg koud hoor Mam.”
We zitten in de auto en zingen keihard mee met Queen, Don’t stop me now. Heerlijk! Ik draaide dat nummer vroeger al talloze keren achter elkaar. Zelf zo erg dat mijn moeder naar boven kwam, op mijn deur bonkte en bijna smeekte om even wat anders op te zetten want ze vreesde dat mijn vader nu dacht dat hij zelf Freddy Mercury was.
Ik ben blij met de producers van de film Bohemian Rhapsodie. Niet alleen is de film  fantastisch voor een fan zoals ik. De film brengt Queen weer tot leven voor mijn gevoel. Sinds we met z’n allen de film hebben gezien in de bioscoop is ook Daniel fan van Queen. Natuurlijk wordt deze muziek wel afgewisseld met de rappers, maar goed, samen mee galmen op Queen is te gek.  Aangekomen in Hoevelaken bij de club stapt Daniel uit.  Ik probeerde mijn eigen Spotify aan te zetten, weer met Queen, maar dat lukte niet.  Op de achtergrond hoorde ik Rob Somers op de radio een verhaal vertellen over een nummer met geschiedeniswaarde, maar ik volgde niet echt waar het over ging. Toen het echt niet lukte om mijn Spotify te verbinden met de radio, startte ik de auto en reed naar huis. Ik hoorde Rob Somers zeggen, dit is het laatste nummer voor vandaag. Ik hoop dat jullie er van genieten. En voor ik het wist werden de aanslagen op Marten Luther King , President Kennedy, President Eisenhouwer en Senator Robert Kennedy herdacht. Tegen de tijd dat ik bijna thuis was hoorde ik een ontroerende afscheidsrede  op gesproken op de begrafenis van Marten Luther King en woorden voor John F. Kennedy. De muziek van het nummer What de world needs now draait er zachtjes door. Inmiddels rolden de tranen over mijn wangen. Het lied eindigt dat een man vraagt aan een kind, wat is haat? Wat is vooroordeel? En het kindje zegt dat weet ik niet.  Ik heb het niet vaak maar deze uitzending kwam binnen. De link werd mij duidelijk,  het is vandaag de dag van de aanslag op president Kennedy.  Maar wat deze song wil zeggen is ook nu actueel.

Deze week deel ik een gedicht. De titel is:

Ontmoet me

Ontmoet me in rode kleuren

Lach, als de wind door je haren blaast

Ervaar alle exotische geuren

En wandel naar het eind van de wereld,  zonder haast

Weet dan, als je dat hebt bereikt

Dat ik daar op jou zal wachten,

Troost je met die gedachten,

Troost je, en wandel in zonneschijn

En omarm al het moois,

wat in je leven verschijnt

Anna xxx

Een paar weken geleden Kampeerden wij op Texel. In het noorden, vlakbij de vuurtoren. Onze kampeerplaats lag in de duinen ongeveer één kilometer van de zee.
De volgende ochtend ging ik rond 8 uur hardlopen. Daar ben ik sinds kort mee begonnen. Ik heb een app met een sprekende coach die zegt wat ik moet doen en hoe lang ik al aan het rennen ben. Heerlijk gewoon. Jarenlang heb ik een aversie gehad tegen hardlopen, maar nu ik eenmaal de knop om heb gezet vind ik het heerlijk. En op een plek hardlopen zoals op Texel leek mij helemaal het einde. Dat is het ook. Vanaf de camping liep ik het fietspad op richting de vuurtoren.  Ik was niet de enige die door de duinen aan het hardlopen was.  Ook zag ik groepjes vogelaars die de roofvogels aan het spotten waren. Ik genoot van het idyllische landschap, de lekkere temperatuur en het feit dat ik zo sportief bezig was!
Omdat ik nog in de opbouwfase ben om straks 30 minuten achter elkaar te lopen geeft de coach in mijn oortje intervallen aan. Tijdens zo’n interval wandel je rustig door. Tijdens de eerste interval zag ik een bank staan. De bank lag net buiten het fietspad op een verhoging in de duinen. Ik draaide me om en het uitzicht vanaf die bank is geweldig. Je ziet de vuurtoren maar omdat de duinen iets hoger liggen kijk je over de landerijen die daarachter liggen. Toen zag ik een naamplaat op de bank. De bank is geschonken door ouders ter nagedachtenis aan hun zoon. Ik zag aan de geboortedatum dat de zoon uit hetzelfde geboorte jaar was als ik, alleen is hij twee jaar geleden gestorven.  Het enthousiasme dat ik even eerder had was op slag verdwenen. De bank ter nagedachtenis aan hun gestorven zoon maakte dat ik het zo te doen had met de ouders. Meteen moest ik denken aan de dierbaren die veel te vroeg zijn gestorven. En hoe anders is mijn situatie, ik heb mijn ouders begraven en deze ouders hun zoon. Aangeslagen was ik, maar aangezien mijn coach een commando doorgaf dat ik weer moest gaan hardlopen ging ik verder. Ik bleef maar denken aan de zoon, net zo oud als ik en al zo jong gestorven. Misschien was dat plekje een plek waar de zoon graag kwam. Of is het een plek waar de ouders fijne herinneringen hebben.  Ik probeerde mijn gedachten te verzetten, al snel kwam de vuurtoren dichterbij en ik had me voorgnomen om daar langs te lopen om van het uitzicht te genieten.

Bijna aan het einde van het fietspad staat nog een bank. Ook deze bank staat op een idyllische plek. Ook op deze bank staat een plaat. Ik las, een uitspraak van een mevrouw: ‘Wat is dit genieten!’  En weer keek ik om mij  heen en inderdaad die plek en op dat moment, was echt genieten. Ik deed een schietgebedje van God dank U. En ik besefte met  wat een bofkont ik ben. Ik kan vrolijk rond hobbelen en geluk en liefde delen met mijn gezin.
En op dat moment begreep ik de ouders van de overleden zoon, waarom zij juist daar de bank ter nagedachtenis aan hun zoon hebben geplaatst.  Dit stukje aarde is zo mooi, je raakt er niet uitgekeken, het voelt als in een paradijs op aarde. Ik liep verder en genoot van het uitzicht over zee en ik zag Vlieland liggen.  Ik voelde me gelukkig en blij en op dat moment voelde ik me een stukje dichter bij diegene die ik zo mis.

Anna

Het is dan zover! Welkom op deze website! Leuk dat je mij wilt volgen. Iedere twee weken zal ik een blog posten over mijn leven.  Ik ben een nieuwe roman aan het schrijven en daar zal ik je dan ook veelvuldig over vertellen.   Verder ben ik dol op lezen, mode, fotografie, lifestyle, geschiedenis.  Mijn nieuwe roman vertelt het liefdes verhaal van mijn held Jean en mijn heldin Miranda dat zich afspeelt in de Tweede Wereld oorlog in Parijs.

Het woord held maakt thuis  ook gesprekken los, Zo vertelde ik thuis over een programma dat ik had gezien over een herdershond.  “Wat is een held is die hond!” zei ik Nu moet je weten dat mijn lievelingsdier een  herdershond is. Al van kleins af ben ik dol op deze honden. Niet dat ik er ooit één heb gehad. Nee, het dichtst bij kwam de hond van mijn opa en oma. Hij heette Aussi. Mijn moeder vertelde dat hij altijd naast de kinderwagen lag te waken. Aussi was een hond die de hele dag rond het huis scharrelde. Toen ik ouder was leerde ik hem op zijn achterpoten staan als ik hem een  stukje worst gaf. Ik punnikte een hondenriem, wat hij niet leuk vond maar gedwee onderging. Ik deed net alsof hij een herdershond  was en we wandelden dan door het dorp. Hij was mijn held. Thuis wilde ik ook graag een hond en natuurlijk vroeg ik mij  ouders om een herdershond. Mijn moeder vond dat een hond geen leven had op een bovenhuis in de stad. “Een hond heeft ruimte nodig.”  Ik las alle boeken van Snuf de hond en verzon zelf verhalen waarin mijn heldin spannende avonturen meemaakte met haar herdershond.
Ik wenste dat ik een herdershond had die mij beschermde tegen  gevaarlijke boeven. Mijn ouders lachten en mijn vader zei : “Maar ik bescherm je toch, daar heb je geen hond voor nodig.” En zo gingen de jaren voorbij en bleef ik gefascineerd omkijken als ik iemand met een herdershond op straat tegenkwam.  Helaas zag en ziet mijn echtgenoot het niet zitten een hond in huis te hebben. En dan was er natuurlijk altijd een reden waarom een hond niet in ons leven paste. We hadden kleine kinderen, we woonden te klein, we waren veel op pad, we werkten te veel etcetera etcetera.  Laatst zaten we met z’n vieren in de tuin koffie te drinken en mijn dochter en ik hadden het erover hoe leuk het zou zijn om een hond te hebben. “Een herdershond,” zei ik.” Ik zag pas geleden een serie waarin de herdershond zijn baas beschermde toen hij werd aangevallen. Ja, dus een herdershond is ook nog eens een beschermer tegen geweld.” Mijn zoon van dertien keek op. Verontwaardigd en zei: “Maar Mam, als iemand jou aanvalt dan bescherm ik je!”

Mijn held……